Kış Uykusu ve Ahlat Ağacı'ndan sonra Nuri Bilge bey'e karşı bir önyargı oluşturdum kendimce. Bu filmle yıkıldı demeyeceğim hâlâ devam ediyor, hatta bu filminde de muhtar beyin aynı zamanda imam olup olmadığını tam anlayabilseydim -orayı biraz muallakta bırakmış- kat be kat artacaktı. Ama neyse ki anlayamadım. Zira film çok güzel.
Okuldaki film okumaları için bu filmi seçmiştik, her ne kadar okumaya katılamasam da izlediğim çok iyi oldu.
Eş zamanlı deniyor galiba bu tür filmlere. Seviyorum. Duruyoruz duruyoruz. Bazen adamın ne düşündüğünü kestiremiyoruz. Sakin herkes ama bir o kadar da içlerinde fırtınalar kopuyor. Fırtınayı kimse farketmiyor. Biri ölüyor hâlâ farkedilmiyor. Bir insan başkasını cezalandırmak için kendini öldürür mü gerçekten diye düşünüyoruz. Düşündüğümüz yerde kalıyor. Kalıyor mu gerçekten onu da bilmiyoruz. Sağa bakıyoruz sola bakıyoruz. Sonra gene eski fotoğraflara iniyor kafalar. Bir çocuk babasına, taş atıyor. Hanım telefonda kocasını fırçalıyor. Biri bir şeyler söylüyor kimse dinlemiyor. Dinliyenler var, bakıyorsun adam konuşmuyor. Herkes uluorta herkes karışık. Herkes sakin, herkes sinirleniyor. Kalpler ancak Allah'ı anmakla mütmain oluyor.
Yorumlar
Yorum Gönder