İstanbul'u bilmem amma üsküdar çok güzel.

 

İstanbul'u bilmem ama Üsküdar çok güzel.

Şimdiye kadar olan hayatımın büyük bir bölümünde hep istanbul'a gelme hayaliyle yanıp tutuştum. Büyük şehir, kalabalık, karmaşa.. Tüm iyi yazarlar, büyük düşünürler, en kaliteli kitabevleri, en güzel manzaralar ve özgürlük buradaydı. Buraya -bir şekilde- gelmeliydim.

Sonra bu isteği içimde bir yerlere gömdüm ama öldürmedim. Zira hissettiğim şey tamamiyle içi su dolu bir kavanozun dibine çöken toprağın altüst edildiğinde yerinden oynaması gibiydi. Neyi tutkuyla istesem ona olan tutkum geçmeden Allah bana onu nasip etmedi. Hayatımın yegâne özeti budur zira. Dolayısıyla ne zamanki istanbul benden bir tutku olmaktan çıktı, o zaman bana yol göründü. 

Velhasıl dünyanın en güzel şehrinin en güzel semtinde en güzel evindeyim. Dört -beş katlı binaların dipdibe minik bahçelerinde martı kahkahalarıyla neşelendiğim, rüyada gibi değil ama her şeyin dayanılır bir şekilde hafiflediği o orta yerdeyim.

Özlemiyorum, dönmeyi düşünmüyorum, kaçıncı gündeyim bilmiyorum, hiç olmadığım bir yerde olmanın hazzını yaşamaya çalışıyorum. Ev neresi, şarkı hangisiydi unuttum. Kalbim de artık bana ait değil. Belki eve dönmüş, şarkıyı söylemiş, kalbimi dinlemişimdir. Bil e mi yo rum.

Hep olduğum yerde kendimde bile değilken nasıl hep orda olabildiğimi bilmiyorum. Görmekten kör, duymaktan sağır, konışmaktan dilsiz kesilmişken. Hep neredeydim ben?! 

Şimdi geldim. Herkes burada diye gelmek istediğim bu yerde kimseyi bulamadım. Bulmadım. Bulmak için nedenlerimi kaybettim. Ama bir şey beni buldu, geldi, pencereme kondu. Çünkü aramak önemlidir. Çünkü insan ararken bir süre sonra neyi aradığı ona unutturulur -ki esas bulması gereken şeyi bulsun. Aradığını dahi unuttuğu bir sınır vardır ki işte o zaman bulunur. Bulundum.

Altüst oldum. Rüyalarım değişti. Sahile ilk indiğimde göğsüm patlayacakmış gibiydi. Buna dayanmak için nedenlerim yoktu. Dayanamadım. Çok gemi geçti. Az balık tuttu. Köprüde et canı yerken siren sesleri. Ben. Hiçbir sesin olmadığı o yerdeydim. Üsküdar... istanbul'un soyutlanmış semti. Dar sokakların,  bayır yolların. İnerken açlığım, çıkarken tokluğum. Tüm bu içimin coştuğu. Hep sendendir. 

İstanbul'u bilmem ama Üsküdar çok güzel.