FİLM / BOZKIR (kuşlara bak kuşlara) / Mehmet Tanrısever (2019)

 

"Yüzsüzleşme, yüzleş."

İnsanın suçunu 'ama'sız itirazsız, münakaşasız, mukabelesiz olduğu gibi kabul edip tövbe etmesi her zaman zor gelmiştir bana. Hem kendim hem başkaları için, hem küçük hem büyük meselelerde olsun insanın kendiyle yüzleşmesi olağanüstü bir olgudur benim. Hata yapmak, yaptığının hata olduğunu bilmek, senin yaptığını idrak etmek, tüm bunları bir araya getirip itiraf ve kabul süreci...

Filmin en temel konusu tövbe. Sonra belki kader ki, kaderi ne kadar teknik olarak anlasak da, hayatının tam ortasında yaşarken, içindeyken o kaderin, olayların nerede sende bittiği ne nerede kaderin başladığı sınırını kestirememek gene insanın kaderle olan münasebetini tekrar tekrar sorgulamasına neden olan o içinden çıkılmaz zamanlarımız...

Belki sonra hiçbir kimsenin işlediği hiçbir suçun cezasını insanın kafasına göre veremeyeceği. Bunu en temel manada kimseye bize bir laf söyledi ya da abes bir harekette bulundu diye en ufak bir tavır bile sergileyemeye hakkımızın olmadığı kanaatine varıyorum. Karşımdaki insanın davranışı beni neden rahatsız ediyor diye düşündüğüm şu sıralarda bu cevap iyi geldi. Belki de gelmedi. Rahatsız olan benimdir belki de. Genel manada ben rahatsızımdır belki de.

Her şeyi Allahın yarattığı ve her şeye kendinden bir değer verdiği ve bizim hiçbir şekilde hiçbir canlıya zarar vermememiz gerektiği... ne kadar zor allahım.

Sonra tüm bu olanların aslında doğru iyi ve güzel olduğu. Kötü görünen şeylerin bile arkasında allahın olduğu ve aslında iyi olduğu... birbirimize karşı çok acımasısız galiba. Hep bir kusur, hep bir cedelleşme, hep bir ispatlamaya çalışma, hep bir savunma hali, hep bir olumsuz yorumlama... sen kuşlara bak kuşlara...