Hakikat İncinmesin | Fatma Barbarosoğlu

 

HAKİKAT İNCİNMESİN | Fatma Barbarosoğlu

7 yıl sonra ilk defa elime aldığım bir kitabı haftalarca, aylarca hatta yıllarca süründürmeden 3 gün içerisinde bitirmemin haklı gururunu yaşıyorum. Bunda Barbarosoğlu'nun üslubundaki naifliğin ve bir o kadar da çarpıcılığının getirdiği akıcılığın büyük rolü var elbette.

Yaşamak zaman alıyor. Birlikte yaşamak çok zaman alıyor. Hep birlikte yaşamak daha çok zaman. Yaşamanın önüne geçilemiyor. Geçilecek olsa dahi hiçbir şeyin vaktini tutturamayan bizler için hep çok geç kalınmış oluyor. Geç kalınmışlıklardan sonrasını da hissedemeyecek kadar kötürüm duruma gelmiş oluyoruz.

“yaşadığımdan daha çok şey hatırlıyorum" diye başlıyordu bir fragman sanki yaşadıklarımız bizden ayrıymışcasına. Neden böyle? Belki de hayat bizi yaşıyordur ve bazen hatıralarımızı birbirine karıştıyordur. Ancak böyle kendini devam ettirebiliyor,  ancak böyle hayatta kalabiliyordur. Sen benim yaşadıklarımı hatırlarken, ben senin yaşayacağın şeyin derdiyle dertleniyorumdur. Yoksa tüm bunlar, bu birbirinin devamı duygular, bu bitmeyen an.

Kendi hatırasını anlatırken başkasının hatırasına ihanet edebilir mi insan? Eder. Senin hatıranda ben de varım bana ihanet etme. Gördüğün ne varsa görmediğinde ben varım. Duyduğun ne varsa duymadığında yine ben. Bildiğin birse, bilemediğin bin. Çıkamıyorsan içinden, dur, sor kendine, Ne senin hakikatin? Sonra yine devam edersin. Yeter ki hakikat incinmesin.