KİTAP | PİYES | Bir Adam Yaratmak | Necip F. Kısakürek

Piyes okumaya başlamak biraz zordur, alışkın olmadığımız bir tür olması bunun en baş sebebi olmakla birlikte okuduklarınızı zihninizde bir sahneye aktarmak kitaba tam vakıf olup olamayacağınızla alakalıdır ve bunun için gerçekten usta bir elden çıkmış olması lazım gelir. Anlayacağınız Necip Fazıl bu konuda bizi zora sokmamak için ortaya bir şaheser çıkartmıştır. Bir Adam Yaratmak... Kitap sancılar içinde geçiyor. Delirme noktasına gelmiş bir adamın ağzından çıkan her bir sözün hem kendisini hem başkalarını hem de okuyanı nasıl çıldırma noktasına getireceğini görüyoruz. Doğum, ölüm, varolmak, yok olamamak, kalabalıklar içinde yalnızlık, kader, çaresizlik... Her şeyi bir piyese sığdırmış gibi. Herkes tarafından tanınan bir adamın hayatını kontrol edemeyişi. Kitabı elinizden bırakamıyorsunuz zaten, ve bir süre sonra elden ayaktan kesiliyorsunuz ve 'bunu sahnede izliyor olsaydım şu an acaba ne halde olurdum' diye düşünmeden edemiyorsunuz. Eğer normal hayatınızda hiç düşünme sancısı çekmiyorsanız bence okumayın, hayatınıza kaldığınız yerden devam edin. Ama eğer zaten düşünerek hayatınızı mahvetmişseniz biraz daha mahvolmasından bir şey kaybetmeyeceksiniz demektir. Okuyun. Bu üslubu özlemişiz arkadaşlar. Yeni eserleri okuma telaşıyla eski eserleri cepte görmeye başlıyoruz. Buna dikkat.
Necip Fazıl kendisini tasvip etmeyenlerin bile itiraz edemeyeceği şekilde tüm insanların ortak derdine dokunuyor bu piyeste. Hani derseniz ki ben sevmem Necip Fazıl, yine de okuyun derim.
Başkahramanımız herkes tarafından normal karşılanan şeyleri en ince ayrıntısına kadar düşünerek kendisinde fark yaratıyor ve buna da başkaları delirme diyorlar. Şuna sinirleniyor mesela: Ben kendimin ne olduğunu biliyorum, evet deliysem deliyim ama neden başkaları ne olduklarını bilmiyorlar ya da bildikleri halde neden bunu kabul etmek yerine kendilerine başka yüzler ruhlar haller takınıyorlar...
İnsanın kafasında tasavvur ettiği şeye saçma deyip geçmekle, bu olayın gerçek hayatta meydana gelmesiyle saçmalıktan çıkmasını kafasının almadığını belirtip hayattan soramadığımız hesapları başkalarının hayallerinden sorarız gibi bir şey çıkarıyor ortaya.
Kendimin dışına çıkmak isterken kendime rast geldim'in piyesi bu arkadaşlar. İnsanın Allah olmadığını anlaması için bir adam yaratması gerekiyormuş derken ismet özel'in 'küfre yaklaştıkça imanım artıyor'unu getirdi aklıma. İnsanın hayal ettiği, yarattığı, kurguladığı her ne ise ona dikkat etmesi gerektiği zira o şey insanın kaderine etki ederin tedirginliğini de veriyor Necip Fazıl. Bir de bu kadar ağır süregelirken sonunun çok safça çocukça bir serzenişle bitiyor olması insanın içini parçalıyor.
Aşağıda bir kaç paragraf paylaşacağım, şimdiden iyi okumalar.